Wát zeg je?

Vandaag eens een Nederlands stukje: verzoeknummer van enkele zeer gewaardeerde lezers. En niet teveel tongue in cheek graag, luidt de boodschap. Ik doe mijn best. Een impressie van de afgelopen dagen:

Ook dit weekend zijn wij niet gefouilleerd, noch hadden we drugs op zak. Niet eens een mandarijn, en dat was jammer. Wél hadden we een zeer geslaagd feestje bij Hana en Lars, waar spannende verhalen over de ‘Hansman spin’ de ronde deden (groot en harig en zit graag in auto’s en wc’s; net een vent eigenlijk) en waar ik het heuglijke bericht kreeg dat ik een eigen groentetuintje kan claimen op Richards universiteit. Daar ga ik grote mandarijnen kweken, zodat we mooie ronde bulten kunnen smokkelen. Dan is iedereen blij.

Maar ik dwaal af, excuus, oude gewoontes slijten maar moeizaam. Wie de draad alweer kwijt is: kopieer de tekst van de vorige blogtekst (Budgie Smuggler) naar ‘Google Vertalen ENG – NED’ en verwonder u over de letterlijke vertaling. Deze gouden tip komt van mijn schoonouders, die inmiddels ernstig twijfelen aan mijn geestelijke toestand en een acuut Aussi trauma of verregaande auteurswaanzin vermoeden. Nu doe ik dus mijn uiterste best om een minder alarmerend stukje voor het thuisfront te produceren.

En juist vandaag ben ik een beetje in de war, als gevolg van mijn sollicitatiegesprek. Het leven is hier erg duur en dus kan ik niet alleen maar Trophy Wife spelen. Gewerkt moet er worden! De dollars groeien helaas niet in het groentetuintje. Zo toog ik naar een kekke juweliersketen, vast van plan om de dames daar omver te blazen met mijn overduidelijke verkoopsterkwaliteiten.

Dat liep dus even anders. Ik sloeg de dramalessen op school altijd al over en toen dit sollicitatiegesprek een rollenspel bleek te bevatten, kwam mijn Bridget Jones personage onbedoeld bovendrijven. Om een lang en pijnlijk verhaal samen te vatten: ik trok wat verkeerde lades open, gooide en passant nog wat kostbaar uitziende voorwerpen omver en riep ondertussen nog iets over ‘sparkle’ en ‘jewellery’. En laat dat laatste nu net het woord zijn dat ik wilde omzeilen, omdat het nogal een tongbreker is voor een Hollandse deerne als ik.

Helaas kwam ik hier niet weg met een struikelende tongue in cheek, dus laat ik maar weer verhaaltjes gaan schrijven. Iedereen net zo blij als in het Budgie Smuggler verhaal. Thuisfront ook? No worries, cheers!