Joehoe

Halloooooooooooo? Is daar nog iemand? Of vindt er op mijn verwaarloosde blog niets dan een echo nog weerklank? Voor de trouwe lieden die dit stukje – eindelijk! nieuw! watskeburt! – toch nog onder ogen krijgen: dank voor jullie volhardendheid en duizend maal excuses voor de saaie boel.

Wat is er eigenlijk gebeurd? Nou, ondergetekende is ten eerste erg druk geweest met tackelen van nietsvermoedend winkelpubliek in Chatswood Chase: wij zitten met de sieradensjop precies in de doorstroom van Coles Supermarket naar de koffiehoek, dus genoeg slachtoffers die dankzij hun bomvol geladen karretjes en vaak bijpassende omvang, toch niet snel weg kunnen komen. En warempel heb ik ze her en der nog wat goud en zilver door de strot kunnen douwen.

De gedupeerden waren echter niet de enigen die daar erg moe van werden. Nadat ik tijdens het weekend Canberra voornamelijk het hotelbed heb liggen verkennen – laat ik hier zekerheidshalve bij vermelden dat mr. Zitnie wél op pad was; die had het draaiorgel voor geen goud willen missen, om maar in vakjargon te blijven – en het eenmaal thuis niet veel beter werd, leek het me tijd voor de GP. Dat is de General Practitioner, ofwel de Aussi huisarts. Een bloedtest was het gevolg.

En wat blijkt? Geen suikerziekte (mijn behoefte aan vocht vraagt bijkans om een lopend infuus en Richard wordt dan weer een beetje moe van mijn gezoek naar de dichtstbijzijnde toiletten); geen ziekte van Lyme (remember de teek van onze woeste woudlopertocht?) en geen bloedarmoede. Nee, ik heb het met de lever, zoals we in Twente zouden zeggen.

Geen zorgen, beste lezers, mijn alcoholinname is ook weer niet zo excessief dat alle geconsumeerde gegiste druiven een sultana-lever hebben veroorzaakt. Neen, het is ‘aangeboren’: ik was een geel aangelopen couveusekindje en heb daar nog steeds een klein beetje last van. Maar niet meer dan dat ik snel ‘dehydrated’, ofwel uitgedroogd, raak en daar slaperig van word.

Kijk, daar hebben we wat aan, dat soort informatie. Ik zal m’n karretje bij de Coles volladen met tweeliterflessen – meteen ook goed voor de integratie – en me helemaal vol laten lopen. Zodat ik nooit meer te lam ben om nieuwe stukjes te posten. Beloofd. Een paar sixpacks Redbull als extra zekerheid. En terug naar huis via de koffiehoek. Nu maar hopen dat ze bij Coles Epping geen sieradenmaffia in het gangpad hebben... uitgedroogd en oververmoeid, word ik gegàrandeerd getackeld!