Rugby en pannenkoeken met stroop

Wat een dag. Vijf uur in een fel verlicht 'aquarium' staan wauwelen tegen argeloze voorbijgangers die eigenlijk helemaal geen oorbellen wilden kopen, maar dat toch moesten van mij. In gevecht met een onwillige klant en dito kassarol, en al multitaskend ook nog onthouden dat je niet aan je neus mag krabben. Laat staan elders! Want de klant ziet het allemaal. En de manager ook.

Stop, wacht. Manager? Kassarol? Ja, beste lezers, er gebeuren rare dingen hier in The land Down Under. Magnolia Silver vond het namelijk niet onoverkomelijk dat ik geen Oscarwaardig optreden weggaf bij het eerder genoemde rollenspel (het omver gegooide rekje bevatte waarschijnlijk geen topstukken) en durft het aan om mij los te laten in de echte arena. Als dat maar goed gaat, inderdaad. Ik houd u op de hoogte.

Terug naar gistermiddag. Eindelijk vrij. Snel die California sushirol naar binnen schuiven en voor de vierde keer óp naar Vodafone om een abonnement te regelen. Zou het eindelijk lukken? Zou ik genoeg ‘punten’ halen met mijn 1. Paspoort 2. Creditcard 3. Rijbewijs 4. Gegevens van mijn werkgever 5. Huurovereenkomst 6. Drie back-up telefoonnummers? Misschien. Maar helaas is er nu een computerstoring, kunt u morgen terugkomen?

Ik druip af naar het station, waar het vandaag behoorlijk guur om je oren waait. The 5.50 train to Epping via Central is cancelled today, galmt het. Natuurlijk. Wat een dag. Maar als ik na vijftig minuten neerplof in de trein op weg naar Milson’s Point, komt het toch nog goed. Bedankt daarvoor, Eva en Jorrit. En voor de bastognekoeken. En de pannenkoeken met appelstroop. En de boeken. Toch fijn dat jullie wél een container hebben laten verschepen. Daarom geniet ik vandaag van een welverdiend voetenbad, een Hollandse beker thee (het is nog steeds koud) en de pageturner (want zooo herkenbaar!) ‘Ik mis alleen de HEMA’ van Manon Sikkel en Marion Witter.

Inmiddels op pagina 157. En ik wil rookworst. Ik wil fietsen. Ik wil haring eten op een Oude Markt, maakt niet uit welke. Ik wil een mooi douchegordijn, een pak kaarsen, twee vazen en een pond kaas. En dan nog geld overhouden voor een borrel in een knusse kroeg - waar je uitkijkt op kastanjebomen en een zandstenen kerk, in plaats van fullscreen (denk: megasize plasma) zicht op de buttocks van het plaatselijk rugbyteam.

En even voor de goede orde, als het mijn boekje zou zijn geweest (very wishful thinking) dan ware het getiteld: 'Ik mis de HEMA. Maar niet alleen. Jullie ook hoor, thuisfront. No worries.'

PS Op pagina 157 begint het hoofdstuk ‘Spijtoptant uit Sydney’… Och, ondanks de voortslepende telefoonloosheid, het suizende saleshoofd en bijbehorende pijnlijke voeten, wordt het hier wel lente. En we hebben pannenkoeken met spek en stroop. En een plaatselijk rugbyteam. En heel goedkope sushi.